مالکیت فکری به معنی وجود حق مالکانه و انحصاری برای پدیدآورنده آفرینش ها و آثار فکری است. به موجب این حق، پدیدآورنده، مالک مخلوق ذهن و آفرینش فکر خود شناخته شده و می تواند به صورت انحصاری از مزایا و آثار مادی (Economic) و معنوی (Moral) آن بهره برداری کرده و دیگران را از استفاده غیرمجاز از آن باز دارد.

کشورها از جمله ایران فعالیت های خلاقانه و تلاش های فکری و ذهنی انسان ها را محترم شمرده و با پیش بینی نظام حقوق مالکیت فکری (IPR)، انسان های خلاق، توانمند و تلاشگر را در استفاده از نتیجه قوه خلاقه و تلاش ذهنی خود، مقدم و ذی حق دانسته است.

یکی از فعالیت ‌های خلاقانه انسان پژوهش است. پژوهش -بسته به نوع خود- می تواند به تولید نتایج نظری یا کاربردی در گستره موضوع خود بینجامد.

یک پژوهشگر -در هر حوزه ای از علم (Science) یا دانش (Knowledge)- در عین حال که باید حقوق مالکیت فکری مربوط به منابع پژوهش خود را رعایت کند، خود نیز نسبت به پژوهش خود و دستاوردهای آن دارای حقوق مالکانه است.

دانشگاه علامه طباطبائی، در راستای ایفای بخشی از رسالت دانشگاهی، آموزشی و پژوهشی خود، با عنایت به ماده ۴ آیین نامه اجرایی قانون «پیشگیری و مقابله با تقلب در تهیه آثار علمی» مصوب مرداد ماه ۱۳۹۸، مبنی بر ترویج اخلاق در پژوهش و همچنین به منظور ارتقای توانمندی داوران پژوهش های مرتبط با موضوعات زیستی (پژوهش هایی با آزمودنی های انسانی، حیوانی و یا گیاهی)، کارگاهی را در روزهای بیست و دوم و بیست و سوم خرداد ماه برگزار می کند. یکی از بخش های این کارگاه، به موضوع «مالکیت فکری در پژوهش های علوم انسانی و اجتماعی» می پردازد.

فایل رویداد