این نوشته آموزشی ترجمه متن زیر است.
World Intellectual Property Organization, Summaries of Conventions, Treaties and Agreements Administered by WIPO, 2013, P. 16-18
دو نسخه از موافقت نامه لاهه هم اکنون در حال اجرا است: نسخه 1999 و نسخه 1960. در سپتامبر 2009، تصمیم گرفته شد تا اجرای نسخه 1934 موافقت نامه لاهه متوقف شود که نتیجه آن ساده و موثر شدن مدیریت کلی سیستم ثبت بین المللی طرح صنعتی بود.
ثبت بین المللی طرح صنعتی تنها می تواند توسط شخص حقیقی یا حقوقی که با یکی از کشورهای عضو موافقت نامه (هر کدام از دو نسخه) از طریق مؤسسه، اقامتگاه یا تابعیت – یا طبق نسخه 1999 اقامتگاه متعارف- ارتباط دارد، انجام شود.
موافقت نامه لاهه به متقاضیان اجازه میدهد تا طرح صنعتی را با دادن یک تقاضانامه واحد در دفتر بین المللی وایپو ثبت کرده و با کمترین تشریفات از طرح صنعتی خود در چندین کشور یا منطقه حمایت نمایند. همچنین، موافقت نامه لاهه مدیریت ثبت طرح صنعتی را ساده میسازد؛ زیرا این موافقت نامه امکان ثبت تغییرات بعدی و تمدید آن را از طریق یک فرآیند تک مرحله ای ایجاد کرده است.
تقاضانامه بین المللی ممکن است توسط نسخه 1999 یا نسخه 1960 یا هر دو اداره شود که این امر بستگی به کشور متعاهدی (کشور مبدأ) دارد که متقاضی با آن ارتباط دارد و پیشتر در مورد آن صحبت شد.
تقاضانامه ثبت بین المللی طرح صنعتی میتواند مستقیماً در دفتر بین المللی وایپو و یا غیر مستقیم از طریق اداره مالکیت صنعتی کشور مبدأ، در صورتی که قانون آن کشور اجازه دهد، ثبت شود. با این حال، در عمل تمامی تقاضانامه های بین المللی مستقیماً در دفتر بین المللی ثبت میشوند و اکثراً با استفاده از رابط ثبت الکترونیکی در وب سایت وایپو ثبت می شوند.
تقاضانامه های بین المللی می تواند شامل بیش از 100 طرح باشد، به شرطی که همه آنها متعلق به یک گروه از طبقه بندی بین المللی طرح های صنعتی باشند (طبقه بندی لوکارنو). متقاضیان می توانند تقاضای ثبت طرح صنعتی خود را به زبان انگلیسی، فرانسه یا اسپانیایی ارائه کنند. تقاضانامه های بین المللی باید شامل یک یا چند نسخه از طرح های صنعتی باشد و باید حداقل یکی از کشورهای عضو را انتخاب کرده باشد.
ثبت های بین المللی در نشریه طرح های بین المللی به صورت هفتگی و آنلاین منتشر می شوند. بسته به کشورهای انتخاب شده، متقاضیان می توانند درخواست تعویق انتشار آگهی کنند که این مدت نباید از سی ماه از تاریخ ثبت بین المللی یا در صورت ادعای حق تقدم، از تاریخ تقدم تجاوز کند.
هر یک از کشورهای عضو انتخاب شده میتواند عدم پذیرش حمایت از طرح صنعتی را ظرف 6 ماه یا به موجب نسخه 1999 طی 12 ماه از تاریخ انتشار ثبت بین المللی اعلام کند. امتناع از حمایت فقط میتواند براساس الزامات مقررات داخلی بوده و نمی تواند به دلیل تشریفات و مقررات اداری کشوری باشد که از حمایت خودداری می کند.
اگر هیچ امتناعی توسط کشور تعیین شده در محدوده زمانی مقرر، اعلان نشود (یا اگر از امتناع صرف نظر گردد)، ثبت بین المللی طرح صنعتی به مانند حمایت اعطایی توسط کشور عضو طبق قوانین داخلیاش، اعتبار می یابد.
مدت حمایت از طرح ثبت شده 5 سال است، که بر اساس نسخه 1960 لاهه دست کم برای یک دوره 5 ساله و بر اساس نسخه 1999 ژنو برای دو دوره 5 ساله دیگر قابل تمدید است. اگر قانون داخلی کشور عضو، مدت بیشتری را برای حمایت مقرر کرده باشد، حمایت در چارچوب همان مدت برای ثبت بین المللی و تمدید آن اعمال می شود. برای تسهیل دسترسی به سیستم لاهه برای طراحان صنعتی کشورهای کمتر توسعه یافته (LCD)، هزینه پرداختی برای درخواست ثبت بین المللی طرح صنعتی تا 10 درصد میزان مبلغ مقرر شده کاهش می یابد.
نسخه 1934
اجرای نسخه 1934 در اول ژانویه سال 2010 متوقف شد و این بدان معنی است که هیچ ثبت جدیدی تحت نسخه 1934 نمی تواند وارد دفتر ثبت بین المللی شود. با این همه، تمدید ثبت های موجود تحت این نسخه و ثبت هرگونه تغییری که این ثبتها را تحت تأثیر قرار می دهد، در دفتر ثبت بین المللی، تا حداکثر مدت مقرر برای حمایت از آنها که 15 سال است، ادامه می یابد.
کلیات
دبیرخانه وایپو یک دستورالعمل راهنما برای ثبت بین المللی طرحهای صنعتی برای کاربران سیستم لاهه منتشر می کند.
موافقت نامه لاهه، در 1925 تصویب شده و در لندن (1934) و لاهه (1960) مورد تجدید نظر قرار گرفت. این موافقت نامه با اضافه کردن ضمیمه 1961 در موناکو و بخش مکمل 1967 در استکهلم تکمیل و در سال 1979 اصلاح شد. همانگونه که در بالا عنوان شد، نسخه دیگری در سال 1999 در ژنو تصویب شد.
موافقت نامه لاهه اتحادیه ای را ایجاد کرد که از سال 1970 مجمع عمومی داشته است. هر یک اعضای اتحادیه که به بخش مکمل استکهلم ملحق شده باشند، عضو مجمع عمومی تلقی می گردند. از مهمترین وظایف مجمع عمومی تصویب برنامه و بودجه دوسالانه اتحادیه و تصویب و اصلاح مقررات اجرایی مانند تعیین هزینه های استفاده از سیستم لاهه است.
عضویت در نسخه 1999 موافقت نامه برای دولت های عضو وایپو و برخی سازمانهای بین الدولی آزاد است. اسناد تصویب یا الحاق این نسخه باید به مدیر کل وایپو سپرده شود. در حالیکه عضویت در نسخه 1960 برای دولتهای عضو کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی مصوب سال 1883 آزاد است، اما نسخه 1999 نسبت به نسخه 1960 مزیت هایی دارد که دولتها را برای پیوستن و عضویت به آن تشویق می کند. (متن کامل این موافقت نامه در www.wipo.int/treaties موجود است).